La diversidad en el espacio: PACTO ENTRE CABALEIROS (en gallego)

Eu aínda me lembro.

Gustábanos aos dous.

Abriamos a fiestra e ollábamos ao lonxe, cara as montañas que nos dicían que o inverno estaba agonizando e a primavera viña de camiño. Iamos seguindo coa mirada o camiño dos cumios ata o final do horizonte, onde non se distinguía a neve da nube, onde parecía que unha forza invisible nos chamaba.

A min aínda me segue chamando.

Despois de vinte minutos de aburridas praxes que os dous estabamos desexando rematar, outros dez de ampliación de vocabulario con pictogramas e outro cachiño de xogo simbólico, os cinco minutiños de relaxación na fiestra eran a nosa festa privada de tódolos días.

Agora pódoo dicir: aprendía máis naquel ratiño que en cinco anos de carreira e outros cinco de traballo. Ás veces, xirábame e ollábao sen que el se dese conta; estaba tan absorto na súa viaxe polas montañas que non se decataba de que o tempo seguía o seu curso no colexio. Cando lle tocaba no ombro e lle pechaba a fiestra, pestanexaba un par de veces, coma se acabase de saír dun profundo sono, e sorríame cun berro xordo. Eu sabía que era o seu xeito de darme as grazas.

O resto da xornada, comunicabámonos de mala maneira mediante berros, pictos, acenos… Se eu turraba para a esquerda, el para a dereita. Se eu sacaba o picto vermello, dicía oito veces “vermello” e lle pedía que mo repetira, el había quedar calado. Se eu quería xogar coa pizarra, el agarraba o picto vermello e dicía “eio”. E o seu sorriso dicía “gañei eu”. Se lle pedía que ordenase as letras do seu nome, tirábaas ó chan. Se cambiaba de actividade, namentres recollía a aula, collía as letras do seu nome e ordenábaas cun silencioso pracer por fastidiarme. Se lle rifaba, berraba. Se o aloumiñaba, deixábase querer, pero logo volvía ás andadas.

Hoxe pasei co coche preto do colexio, ollando as montañas que tantas veces ollara con el. Agora debe andar nos 18 anos. Sei que segue na súa casa, que está delicadiño de saúde e que xa apenas non ten crises.

Pregúntome se aínda manterá o noso pacto entre cabaleiros e se lembrará de min cando se asome á súa fiestra.

Eu aínda me lembro.

Autor: RUBÉN CEIDE MARTÍNEZ